Hoezo, gewoon doen!

Dat doe je toch niet…. zei een medewerker me laatst!

We hadden het er samen over gehad dat opmerkingen van anderen, hoe goed bedoeld ook, soms een heel pijnlijk gevoel bij jezelf kunnen oproepen. Dat was haar overkomen. Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze dat niet had gezegd en dit was haar antwoord: ” Dat doe je toch niet. Je gaat op je werk toch niet zeggen wat zo’n opmerking met je doet”

” Nee natuurlijk niet,”  zei ik. “Hoe kan ik het bedenken. Dat is toch verschrikkelijk als je iets voelt. Wat zal die ander wel niet van je denken”. Mijn mimiek liet hierbij niets te wensen over en we schoten allebei in de lach.

Zo, dat was weer gelukt. Maar het geeft wel aan dat we nog altijd denken dat alles zich in het denkende hoofd bevindt en dat we daar niets bij mogen ervaren, dat dat ” not done”  is.

Het daarvan uitvergroten zoals ik regelmatig doe, waardoor medewerkers in de lach schieten is volgens mij van onschatbare waarde. Ik zoek daarmee het plezier in mijn werk op.

Tegelijkertijd schenk ik de medewerker een beetje relativeringsvermogen, hij of zij kan dan met wat meer afstand naar zijn probleem kijken, waardoor hij het beter kan hanteren. Zonder al te ingewikkelde toestanden of diepgaande analyses.

Ik kom regelmatig tegen dat leidinggevenden daar wat sceptisch tegen aan kijken. Ik zie ze dan bijna denken ” dat doe je toch niet!”. Maar daarmee onthouden ze hun medewerker juist datgene wat die zo goed kan gebruiken. Een beetje ruimte, een beetje lucht, een positief moment, een minder beladen kijk op hun probleem.

Dat doe je toch niet!

Hoezo, gewoon doen!