Wat ik onderweg leerde!
Zo gleed de wereld voorbij!
In het afgelopen half jaar dat ik samen met mijn man op reis was met onze tjalk de Foskea Jantje had ik de tijd om na te denken. Ik vond het heerlijk om zo te reizen. Het maakte me nieuwsgierig wat er om de volgende bocht voor uitdaging lag. Het onverwachte, de nieuwe ontmoetingen met mensen, hun verhalen, de vrijheid, de afwezigheid van dagelijkse regels en druk maakten dat ik me blij voelde. Een blijheid, die, zo realiseer ik me nu, er in een bepaald gedeelte van mijn werk niet meer was.
Zoals jullie weten (of niet) ben ik naast erkend coach, counselor ook register casemanager. En dat laatste, daar gaat het nu om. Ik ben ooit de studie casemanagement gaan doen omdat ik daar, toen ik besloot me als zelfstandig professional te gaan vestigen in 2008, brood in zag. Bedrijven hebben er wat voor over als een casemanager zich bezig houdt met verzuim, re-integratie en financiën. Bovendien appelleerde het aan mijn idee “iets kunnen doen voor de underdog in organisaties”. Dus ben ik aan de slag gegaan, eerst als franchisenemer, later in een samenwerkingsverband als zelfstandige. En het liep goed, er was voldoende werk. Wel merkte ik dat ik regelmatig anders over zaken dacht dan collega’s, maar dat plaatste ik met mijn hoofd in het vakje ” iedereen heeft zijn eigen blik om naar de wereld om zich heen te kijken” . Ik liet niet tot me doordringen wat dat werkelijk met mij deed.
Op onze reis besefte ik me opeens dat ik helemaal geen mens voor casemanagent ben. Ik realiseerde me dat ik, hoe ik het ook draai of keer, altijd voor de werkgever bezig ben. Op zich is dat geen probleem, maar niet altijd paste de visie van de werkgever bij mijn eigen invalshoek. Ik zie achteraf dat ik daar onbewust om den brode concessies in heb gedaan. En dat terwijl mijn focus meer bij de werknemer ligt, begrip en aandacht voor hoe hij in deze situatie verzeild is geraakt en welke mogelijke oplossingen hijzelf ziet die bij hem passen. Maar dat was niet altijd wat de werkgever van mij verwachtte. Zo snel mogelijk aan het werk was voor het bedrijf essentieel. Dat bracht voor mij regelmatig een dilemma met zich mee. Maar hoewel ik wel merkte dat ik minder plezier in dat werk kreeg ondernam ik daar verder geen stappen in.
Tot nu, dankzij de reis, heb ik besloten om het casemanagement vaarwel te zeggen. Op dit moment past het niet meer bij mij. Ik ben uit het samenwerkingsverband gestapt.
Dat wil niet zeggen dat ik stil ga zitten. Ik wil me meer gaan richten op dat gedeelte van mijn werk dat ik ook al deed: op mensen binnen organisaties, die een veranderingsproces in zichzelf willen doormaken, zodat zij beter bij zichzelf kunnen blijven en zich daardoor prettiger voelen in die omgeving. Dat juist daarmee uitval wordt voorkomen lijkt mij duidelijk. Zie het maar in de preventieve sfeer.
En dat werk doe ik met veel plezier, met mijn hoofd, hart en intuïtie!!