En maar doorgaan…!!
Vier jaar geleden begon het met een pijnlijke vinger. Langzaam maar zeker kwamen er meer klachten. En nu is bekend wat er aan de hand is: genetisch bepaalde inflammatoire poly artrose.
In normaal Nederlands wil dat zeggen dat ik artrose heb ontwikkeld in meerdere gewrichten door mijn hele lijf. In mijn geval vooral in de handen, nek, bovenrug en SI gewrichten. Door irritatie van het botvlies ontstaan er ontstekingen, waardoor pijn optreedt. Er is me duidelijk verteld dat dit proces niet gestopt kan worden. Overbelasting veroorzaakt pijn,waardoor ik minder dreig te gaan doen, waardoor ik steeds een stapje verder achteruit ga. Niets doen levert stijfheid op en maakt me meer immobiel. Ook het gebruik van hulpmiddelen is aan de orde. 
Daarmee wordt het ook zichtbaar!
Dus daar sta ik dan. Ik moet een balans zien te vinden tussen belasting, pijn en ontspanning. En dat valt niet mee voor een type als ik dat wordt gekenmerkt door uitersten! Maar ja, ik kan er niet meer omheen. Ik merk dat mijn hoofd wel van alles wil, maar dat mijn lijf me toch in de steek laat. Tegelijkertijd zie ik dat ik door de jaren heen wel een aantal zaken al aangepast heb. Daarbij heb ik drie grote valkuilen ontdekt.
– Niet willen kijken naar je eigen gewoontes.
Ik was gewend om heel intensief te werken en dan door te gaan tot iets af was. Dat kostte me veel energie en waarom deed ik dat eigenlijk? Wat daarbij voor mij sterk naar voren kwam was het sleutelwoord angst. Angst om mijn opdrachtgever teleur te stellen, angst dat als ik niet snel reageerde een ander de opdracht zou krijgen, angst om iets te missen…. enz, vul het maar in. Onzin natuurlijk, want ik ben gewoon goed in mijn werk en betrouwbaar en daarom gaan mensen met mij in zee.
– Je eigen gewoontes goed praten, niet ter discussie willen stellen.
Een gevleugelde uitdrukking is dat ” van hard werken nog nooit iemand is dood gegaan” . En dat klopt, maar stress oplopen omdat je steeds meer van jezelf vraagt dan je eigenlijk aankunt, levert wel problemen op. Ik ging harder werken omdat ik meer wilde presteren. Ik realiseerde me niet dat ik daarmee de eisen die ik mezelf oplegde verder opschroefde. Dat dat ten koste ging van het ” genieten” wilde ik niet horen. Nu heb ik geleerd dat sociale contacten, familie en er maar “gewoon zijn” mij veel meer energie opleveren, waardoor ik op andere vlakken ook beter tot mijn recht kom.
– Niet proberen om voor jezelf een evenwichtige aanpak te realiseren.
Ik vond dat een hele lastige. Veel te gestructureerd! Dat is toch niets voor mij! Totdat ik mezelf echt tegenkwam. Op dat moment heb ik de knoop doorgehakt: er moest iets gaan veranderen! Ik besloot om niet alles tegelijk aan te pakken, maar heb voor mezelf bepaald waarmee ik wilde starten, wanneer ik daarmee zou starten en hoe ik wilde gaan starten. Zo heb ik balans gevonden, waarnaar ik op zoek was. En ik heb ook altijd tegen mezelf gezegd ” een plan is een plan, maak regelmatig je eigen balans op hoe je ervoor staat en stel je plan bij” .
Ik ben benieuwd of jij je hierin herkent. Heb je tips of meer ideeën, deel ze met me. Ik vind dat leuk!