En nu!?

Grappig, hoe vaak ik die vraag tegenwoordig hoor: En nu!?

Ik heb voor mezelf geconcludeerd dat deze vraag voortkomt uit onmacht. En uit onmacht doen we soms rare dingen.

Een voorbeeld hiervan uit de praktijk. Als leidinggevende probeer je afspraken te maken met je medewerkers. Afspraken over wat je van hem of haar verwacht, werktijden, scholing enz. enz. Je medewerkers kijken continu waar de rek zit in die afspraken. Tot hoever ze kunnen gaan. Wanneer je er iets van gaat zeggen. De ene keer kan je daar wat beter mee omgaan dan de andere keer. Soms laat je het gewoon lopen, soms ben je consequent en soms ben je er gewoon klaar mee.

Zo vergaat het mij ook. En laatst was bij mij de maat vol toen een medewerker opnieuw haar opdracht niet gemaakt had. Ze had het me expliciet beloofd! Ik kon nog maar één ding bedenken. Ik ga het zwart op wit zetten, dan duw ik dat papier onder haar neus, en dan tekenen, zodat het de volgende keer wel gebeurt. En met mijn handtekening erbij. En zo ging het ook, er werd getekend.

En daar stond ik dan op een gegeven moment met papier en handtekening. En nu, dacht ik, wat heb ik nu bereikt? Ik voelde me heel klein worden, want ik realiseerde me dat ik mijn eigen onmacht zojuist had ondertekend. Om te huilen toch!  Of om boos te worden op mezelf!  Ik heb het opgelost. Ik ben naar de medewerker gegaan en heb haar verteld dat het mijn eigen onvermogen was, van waaruit ik deze stap had gezet. Maar dat ik wel graag wilde weten waarom ze de afspraak niet nakwam. En daar hebben we toen een goed gesprek over gehad….

En wat was het geval. Ze begreep mijn opdracht niet en ik legde er zoveel druk op dat ze dat niet durfde te zeggen. Voor mij een les: Zo hoor ik mijn vak niet uit te oefenen. De ander hoort mijn boodschap wel te begrijpen. Ook al ben ikzelf het spoor soms bijster.